Owari no Seraph [PIERWSZE WRAŻENIA]

Pobrałam Owari no Seraph, ponieważ usłyszałam, że traktuje o wirusie, który wybija ludzkość. Lubię tematykę epidemiczną, a że jeszcze nie oglądałam bajki tego typu, postanowiłam dać powyższemu tytułowi szansę. Co znalazłam? Syf z narwanym protagonistą i gejowampirami.

Pierwszy odcinek jest bardzo mroczny i napchany krawędzią. Wszyscy dorośli momentalnie umierają, a przerażone dzieci biegają po ulicach. Ludzkość chyli się ku końcowi i widz jest w tym wyraźnie uświadomiony.

Po chwili na pierwszy plan wysuwają się antagoniści, zakapturzone postacie z karmazynowymi oczyma, o trupio bladej cerze - wampiry. Zabierają oni wszystkie dzieci do wampirzego miasta, po to, by stały się ich niewolnikami. Brzmi głupio? No brzmi.
Nie byłoby tak źle, gdyby cała seria została utrzymana w klimacie apokalipsy, zła i uwięzienia. Mówiąc szczerze, myślałam, że tak właśnie będzie. Nic bardziej mylnego. Po tym jak główny bohater ucieka od wampirzych wujków, twórcy serwują nam szkolny setting i poszukiwania przyjaciela. Serio?
A propos protagonisty - typowy debil, revenge driver. Widz nawet nie ma pojęcia, gdzie Yuu (main chara) nauczył się walczyć, no ale wiecie, WALCZĘ DLA RODZINY, DLA PRZYJACIÓŁ, MUSZĘ BYĆ OP. Jeśli oglądaliście Shingeki no Kyojin, przypomnijcie sobie Erena, a będziecie wiedzieć, o czym mówię.
Wizualnie jest ładnie, nawet bardzo. Styl kreski pasuje, oddaje klimat. Muzycznie mamy tu typowe mydliny, zarówno w openingu, jak i w endingu.
Owari no Seraph to słaby średniak, brat bliźniak SnK z dobrą animacją. Nie polecam.

Pozdrawiam,
S.

Shokugeki no Souma [PIERWSZE WRAŻENIA]

Jak wiele znacie bajek, które traktują o gotowaniu? Pewnie będziecie w stanie wymienić kilka, góra pięć. Pójdę o zakład, że wielu z was kojarzy bardzo dobre Yakitate!! Japan czy chociażby Koufuku Graffiti z ubiegłego sezonu. Oto na scenę wchodzi kolejne anime o przygotowywaniu dań wszelakiej maści, co więcej, okazuje się póki co (3 odcinki) tytułem dość dobrym. Przywitajcie gorąco bajkę Shokugeki no Souma, którą od samego początku niesamowicie enjoyuję.

Na wstępie poznajemy tytułowego bohatera serii, Soumę. Prowadzi on z ojcem malutką restaurację z tradycyjnym japońskim jedzeniem. Powodzi im się świetnie, do czasu, gdy nachodzi ich paniusia, która chce, by ich biznes splajtował. Nasz protagonista zręcznie ją odstrasza, podając jej jedzenie zalewające ją falą orgazmów. Niedługi czas potem dowiadujemy się, że pan Yukihira zamierza wyjechać i zamknąć knajpę, syna zaś wysyła do szkoły kucharskiej. Nie jest to jednak byle jaka szkoła, jak zresztą możemy się domyślać. Uczy się w niej bowiem elita wśród elit świata gastronomicznego. Czy sprawi to Soumie jakiekolwiek problemy? Przekonajcie się sami.

Shokugeki no Souma to niesamowicie enjoyable bajka. Z wytęsknieniem czekam na kolejne odcinki i nie mogę wyjść z podziwu, jak bardzo potrafię przeżywać takie drobnostki jak np. przesolona wołowina. Jedzenie to emocje. Jedzenie to siła. Jedzenie to... ORGAZMY. Nie wierzycie? Zasysajcie odcinki!

Pozdrawiam,
S.

Ore Monogatari!! [PIERWSZE WRAŻENIA]

Ore Monogatari!! jest bajką, do której podchodziłam dość sceptycznie. Kilka osób z mojego otoczenia nazwało ją po prostu gównem, więc - z racji tego, że uwielbiam katować się syfem - postanowiłam przyjrzeć się temu tytułowi troszeczkę bliżej. Co otrzymałam? Pretendenta na jednego z lepszych anime romansów ostatnich lat.

Całość zaczyna się dość zabawnie. Poznajemy bohatera, którego sztampowość nie dosięgnęła, nie jest on bowiem ani trochę przeciętny czy zwyczajny. Gouda Takeo - absolwent gimnazjum, 2 metry wzrostu, 120 kg wagi, przyjacielski, uroczy, odważny. Kontynuować? Już lecę.

Opowieść o gorylu z sercem jagnięcia rozpoczyna się podczas zakończenia nauki w gimnazjum. Wszyscy koledzy Takeo żegnają go ze łzami w oczach, a on nie pozostaje im dłużny. Po krótkiej chwili wiemy, co będzie kolejnym celem głównego bohatera - wyznanie uczuć swojej senpai. Do tego zdarzenia, jak się możemy domyślać lub też nie - nie dochodzi, gdyż Takeo staje się świadkiem innego zapewnienia o miłości. Jego ukochana wyznaje miłość lubienie najlepszemu przyjacielowi Goudy, Sunakawie. Po chwili dowiadujemy się, że nie jest to pierwsza taka sytuacja, bo każda dziewczyna, w której kiedykolwiek zakochał się nasz bohater, zawsze, ale to zawsze miała na oku Sunę, ten jednak nigdy nie odwzajemnił uczuć żądnej z dziewcząt. Co ciekawe, Takeo nie jest z tego powody zły na swojego przyjaciela, ba, nawet pozostaje wesoły, a po chwili dwaj przyjaciele wracają ramię w ramię do domu. W tym momencie następuje mautki time skip, a akcja przenosi się do rozpoczęcia roku szkolnego w liceum. Podczas jazdy pociągiem Takeo ratuje tyłek przypadkową dziewczynę przed typowym zboczeńcem. Od tamtej chwili Suna oraz Gouda zaprzyjaźniają się z ocaloną Yamato, a najzabawniejsze jest to, że Yamato zdaje się być zakochana w naszym gorylu z wzajemnością, jednak on... postanawia kibicować jej i Sunie. 

Ore Monogatari!! opływa w cukier - słodkie są uśmiechy, słodkie są liczne blushe na twarzach bohaterów, słodkie są wypieki, które przynosi Yamato. Jedyne, co może widza zirytować to lekkawy idiotyzm Takeo. Można go tłumaczyć brakiem pewności siebie, ale troszkę to dziwne, że AŻ TAK błędnie interpretuje sygnały wysyłane mu przez dziewczynę. No nic, zobaczymy jak to dalej będzie.

Pobierajcie. Polecam gorąco.

Pozdrawiam,
S.

Re-kan! [PIERWSZE WRAŻENIA]

Re-kan! to tytuł, po który sięgnęłam, gdyż miałam nadzieję na podziwianie dość ładnych dziewczynek ciekawych bohaterek płci żeńskiej w dość interesującej formie fabularnej. Co dostałam? Gównianą jakość, nijakie i denerwujące dziewczynki oraz słabe gagi.

Odcinek rozpoczyna się, gdy główna bohaterka, Amami, idzie do szkoły. Gdy przechodzi przez ulicę, zostaje zauważona przez Inoue (w tym wydaniu nie krzyczy "KUROSAAAAAKI-KUUUN" co 5 sekund, nie martwcie się). Inoue myśli, że dziewczyna, którą widzi musi być inteligentna i dobrze wychowana, bo wygląda zupełnie jak panienka z dobrego domu. Jest bardzo zdziwiona, gdy Amami nagle zaczyna podskakiwać, jakby miała mrówki w gaciach. Prędko okazuje się, że główna bohaterka ma szósty zmysł i widzi duchy, a ponadto jest dość tępawa. Właśnie na tym opierać się będzie treść Re-kan! - na (nie)codziennym życiu zdrowo kopniętej Amami Hibiki. Brzmi interesująco? Heh, nie.
Fabularnie jest słabo - epizodyczność fabuły boli, a poszczególne wątki (mowa o 3 odcinkach) niezbyt ciekawią. W historii bierze udział kilka zjaw, są to m. in.: Ero-neko - zboczony kocur, który z chęcią oddałby miskę mleka, a nawet dwie za parę dziewczęcych majtek; Hanako-san - dziewczyna nawiedzająca kibelek w miejscowym parku, a później szkolną toaletę; Daihen-zamurai - duch ślepego samuraja, który walczy z Ero-kotem i lubi dostawać prezenty. Tak, to jest takie dziwne, jak się wydaje.

Graficznie jest źle, bardzo źle. Tła to słabo przefiltrowane zdjęcia, a chara design jest po prostu brzydki. Aż oczy bolą, kiedy się to ogląda. Szczególnie, gdy patrzą one na inne oczy, prześwitujące przez włosy dla odmiany.

Postacie są tak bardzo nijakie i sztampowe, że trudno wyrazić to w kilku słowach. Z ręką na sercu mówię, że NAJLEPIEJ napisanym bohaterem jest zboczony kotek - ma charakter, osobowość i duszę! Ja piszę serio. Jego się nie da nie lubić.
Na tym skończę. Re-kan! jest nudne, przewidywalne, brzydkie, nudne, nudne oraz nudne. Nie polecam.

Pozdrawiam,
S.

Show By Rock!! [PIERWSZE WRAŻENIA]

Show By Rock!!, czyli bajka, która zaczęła się tak dobrze, że nie mogłam wyjść z podziwu. Świetne było prawie wszystko - konwencja, grafika, humor, ciekawy design głównej bohaterki. Sprawa się rypła w 5 minucie pierwszego odcinka, a to mogła być taka fajna szkolna komedia.

Anime rozpoczyna się, gdy nasza protagonistka stoi jak pokraka przed salą klubu muzycznego i stara się przekonać samą siebie, by wejść do środka i zgłosić chęć dołączenia. Po chwili wita nas opening utwierdzający w przekonaniu, że mamy do czynienia z bajką o dziewczynce w szkolnym zespole muzycznym. 

Jakież było moje zdziwienie, gdy nic z dołączeniem do klubu nie posunęło się dalej, akcja przeskoczyła do popołudnia, a Cyan (imię głównej bohaterki) najzwyczajniej w świecie leży sobie na łóżku, użala się nad sobą i gra w grę. Chwilę później widzimy, że cyjanowa dziewczynka zdobywa świetny wynik w muzycznej gierce i otrzymuje niezwykle rzadki item, Strawberry Heart - różową gitarkę, która wygląda... po prostu jak różowa gitarka.

Myślę sobie "okej, ciekawe co dalej", a już po chwili protagonistka zostaje wessana do świata gry, zmienia się w małe gówniane zwierzątko i ratuje niesamowicie popularny boysband przed potworem, dla ścisłości - dokonuje tego swoim odjechanym skillem gry na gitarze. OKEJ.

W odcinku drugim twórcy potwierdzili moje najgorsze obawy - bajka będzie się toczyć w świecie pluszowych koteczków, świnek i niedźwiadków, w świecie, gdzie króluje muzyka i gejowe boysbandy. Mogło być gorzej? A jakże. Wyobraźcie sobie, że Cyan po swoim bohaterskim czynie została zaproszona do agencji muzycznej, a szefem tej agencji jest... jajko z zapędami masochistycznymi. JAJKO.


Show By Rock!! to zła bajka, dziwna i głupia. Choć graficznie zjawiskowa, to fabularnie tragiczna. Nawet muzycznie jest źle, a przecież to anime o tematyce muzycznej, no proszę.
Będę oglądać dalej tylko ze względu na śliczną stronę wizualną i całkiem zabawne humorystyczne wstawki. A wy róbcie jak chcecie.

Pozdrawiam,
S.

Hibike! Euphonium [PIERWSZE WRAŻENIA]

Hibike! Euphonium, czyli bajka o dziewczynkach w orkiestrze dętej, innymi słowy o dziewczynkach, które dziewczynkują i są przy tym niezdrowo urocze. To brzmi... świetnie. Zobaczmy, co też masz dla nas, kochane KyoAni!

Już od pierwszych minut odcinka, Hibike wydaje się być bajką niesamowicie nam bliską i, mimo iż bohaterów istne mrowisko, to zdajemy sobie sprawę, że właściwie już ich wszystkich uwielbiamy.
Główną bohaterką serii okazuje się być niejaka Kumiko Oumae, dziewczynka zwyczajna, niczym się nie wyróżniająca, nad wyraz znudzona otaczającym ją światem. Właściwie, to jedna rzecz sprawia, że Kumiko jest w pewien sposób wyjątkowa - mowa o jej talencie muzycznym, który bardzo pieczołowicie rozwijała w gimbazjum. Trzeba dodać, że nasza protagonistka nie była jakimś tam pierwszym lepszym operatorem cymbałek czy starszym nadzorcą trójkąta, nic z tych rzeczy. Instrumentem Oumae jest eufonium i, jak się okazuje, ma niemałe doświadczenie z tego typu sprzętem. Dodatkowo ma świetny słuch, dzięki któremu od razu stwierdza, że szkolna orkiestra dęta zdrowo posysa.

Reszta odcinka zasuwa jak strzała wypuszczona z łuku i większa jego część skupia się nad decyzją Kumiko w sprawie zajęć klubowych. Dołączyć do gównianej orkiestry i pomóc im wyjść na prostą czy olać sprawę i zostawić tę kwestię koleżance z byłego zespołu gimnazjalnego? Co zdecyduje Oumae? Jak potoczy się sytuacja? Kto wygra w ostatecznym star... Dobrze wiecie, że to nie jest jedna z tych bajek, doskonale wiecie jaką drogą pójdzie protagonistka. No proszę was, przecież to prosta feelsowa komedia szkolna.

Graficznie jest świetnie - ciężko, żeby było inaczej, mamy wszakże do czynienia z Kyoto Animation. Studio to znane jest bowiem z może nie tyle dobrych, co ślicznych anime; przykładem może tu być chociażby Free!. Z tego też względu wybrakowania technicznego się nie spodziewam i czekam na więcej uczty dla moich oczu.

Nie ma o czym więcej gadać. Pobierajcie odcinki, podziwiajcie ładne dziewczynki, wpadnijcie w moe szał. A przy okazji posłuchajcie dość przyjemnego openingu.

"Koniec i bomba. A kto czytał, ten trąba!"

Pozdrawiam,
S.

Denpa Kyoushi (TV) [PIERWSZE WRAŻENIA]

Denpa Kyoushi to tytuł, który pobrałam prawdopodobnie pod czyimś wpływem, bo naprawdę nie pamiętam, dlaczego znalazł się na moim dysku. Był, to był - obejrzałam. Co myślę? Meh.

Anime traktuje o nastoletnim geniuszu, Junichirou Kagamim, który zostaje zmuszony do prowadzenia lekcji w swojej niegdysiejszej szkole. Kto go zmusza? Jego młodsza siostra. Czym go zmusza? Kijem baseballowym. Dlaczego to już od początku wydaje się głupie i bez sensu? Ano dlatego, że właśnie takie jest. Rozpoczynając pracę, Kagami spotyka miło wyglądającą dziewczynkę, której marzeniem jest kariera seiyuu i superbohatera w jednym. Tak, ja wiem - to wciąż brzmi głupio. Żeby dodać bajce nieco dramatu, dowiadujemy się, że owe dziewczę jest gnębione przez swoje klasowe koleżanki. I w tym właśnie momencie Junichirou wkracza do akcji. Co takiego robi? Maltretuje psychicznie swoje uczennice, a jakże! Cholera, to wciąż brzmi głupio...


Denpa Kyoushi to bajka dość prosta, choć nie jestem w stanie przewidzieć, o czym traktować będą kolejne odcinki; produkcja pełna sprzeczności i absurdu oraz dziwnej i wymuszonej nostalgii. Plusem jest na pewno inteligentny protagonista z dość bogatą głową i przemyślanymi działaniami. Minusem jest oprawa graficzna, która wprost płacze, nawet przy oglądaniu odcinka w 1080p. Dobór kolorów razi po oczach, a projekty postaci, mimo iż wyraziste, to niezbyt dokładne.
Muzyka jest średnią wśród średnich - opening jest wesolutkim trajkotaniem, a ending zabawną melodyjką ku pokrzepieniu ser... Nie

Obejrzyjcie, jeśli tylko macie ochotę. Osobiście - nie polecam, ale nie mam w zwyczaju dropić bajek, więc będę katować się do końca.

Pozdrawiam,
S.

Yahari Ore no Seishun Love Comedy wa Machigatteiru. Zoku [PIERWSZE WRAŻENIA]

Yahari Ore no Seishun Love Comedy wa Machigatteiru. Zoku (hehe, długie tytuły takie zabawne...), czyli SNAFU 2, to kontynuacja bajki mającej swoją premierę dokładnie dwa lata temu (sezon wiosna 2013). Co się zmieniło? Praktycznie cały zespół pracujący nad produkcją, ale nie wyszło źle.

Po dwóch odcinkach muszę przyznać, że - w porównaniu do innych anime z sezonu wiosna 2015 - jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Mimo iż Oregairu zostało odświeżone, a wygląd Hachimana znacznie zmieniony, to całość wciąż trzyma poziom prequela. Protagonista nie żałuje sobie wyniosłych przemyśleń i szczerych wypowiedzi, a dialogi między postaciami są bogate, przemyślane i obfitujące w inteligencję.

Trudno jak na razie powiedzieć cokolwiek o fabule - wiemy tylko, że klub Yui, Yukino i Hachiego żyje i ma się dobrze, prowadząc przy tym jawną działalność. Epizody pierwszy i drugi opowiadają nam o rozwiązaniu dwóch próśb kolegów z klasy naszych bohaterów, wbrew pozorom - była to opowieść dość porywająca. Co dalej, to zobaczymy.
Wizualnie jest... inaczej. To najlepsze na ten moment słowo. Hachiman stał się bardziej atrakcyjny, dziewczęta zaś pozostały na tym samym levelu, jeśli chodzi o aparycję.
Muzycznie jest dużo dużo lepiej, opening jest niesamowicie klimatyczny - wpada w ucho i w pamięć. Ending natomiast, to wesolutka przyśpiewka dziewczynek kończących szkołę, meh.

Nie ma czasu do stracenia. Zasysajcie Oregairu2 już teraz. Warto, bo z całą pewnością będzie to jedna z lepszych bajek w tym sezonie.

Pozdrawiam,
S.

Dungeon ni Deai wo Motomeru no wa Machigatteiru Darou ka? [PIERWSZE WRAŻENIA]

Dungeon ni Deai wo Motomeru no wa Machigatteiru Darou ka? (Japonio, apeluję, zacznij nazywać bajki krócej i mniej "chwytliwie") to anime, które na LiveChart zwróciło moją uwagę swoją tematyką oraz dość ładnie wyglądającą oprawą graficzną. Nie ukrywam, że uwielbiam gatunek fantasy, więc bez większych zastanowień pobrałam pierwszy odcinek, a niedługo potem drugi.

Bajka niestety nie wybija się ponad inne, takie same tematycznie, średniaki. Choć graficznie ładnie, to fabularnie dupy nie urywa.

Mamy tu jedno z najbardziej oklepanych wyjść fabularnych, a mianowicie protagonistę - wielkie nic, który chce być silniejszy, by móc obronić damę swego serca i masę innych dziewczynek, lgnących do niego z każdej strony (typowe "zero to hero"). Taką konwencję widzieliśmy już w... 937362829378 innych bajek? Byłabym dozgonnie wdzięczna za jakąś oryginalność, przynajmniej od czasu do czasu.

Graficznie jest naprawdę świetnie, wszystko jest ładne i przejrzyste - od teł po projekty postaci. Dobrze prezentuje się mimika twarzy, a wybrakowanych technicznie scen - póki co (2 odcinki) - nie stwierdziłam. Żywe kolory cieszą oko i można poić nimi do woli swoje zmęczone oczka. Bajki takie zdrowe, nie? Co ja plotę? Oczywiście, że nie. Nie myślcie w ten sposób.

Co do bohaterów, mogę na tę chwilę stwierdzić, że do nikogo nie będę pałać szczerą sympatią, ale też najpewniej żadnej z postaci nie znienawidzę. Wszyscy są zwyczajnie średnio napisani, nie wybijają się ponad pułap innych bohaterów chińskich bajek. Ostateczny werdykt przedstawię jednak pod koniec sezonu, gdyż do tej chwili wszystko może się zmienić. Ktoś przykładowo może umrzeć - miło by było, choć szczerze wątpię.
Z całą pewnością mocną stroną Dungeona jest humor, miejscami naprawdę można się nieźle bawić. Dużo gagów, fajnie przemyślane żarciki i zabawna główna postać żeńska to z całą pewnością plusy tego anime.

Poniżej wrzucam opening i ending, które - jak na razie - w pamięci się nie wyryły. Może dlatego, że przypominają tak wiele innych chińskich bajek. IMO nic ciekawego.

Na tym zakończę pierwsze wrażenia, dotyczące tej bajki. Pobierzcie odcinki oraz suby (jeśli potrzebujecie) i obejrzyjcie. Oceńcie na własną rękę i dajcie znać w komentarzu, jak widzicie Podbijanie Do Panienek W Dungeonie.


Pozdrawiam,
S.