Seikon no Qwaser [GÓWNORECKA]

Informacje, czyli najpierw zapoznaj się z syfem:

Tytuł: Seikon no Qwaser

Alternatywne tytuły: The Qwaser of Stigmata/Seikon no Quasar

Rodzaj produkcji: TV

Liczba odcinków: 24

Rok wydania: 2010

Materiał źródłowy: manga

Tematyka: akcja, harem, przygoda, ecchi, szkolne, naprzyrodzone

Cycki, stygmaty i supermoce na bazie tabeli pierwiastków Mendelejewa. Połączenie niemożliwe? To pytanie jest zbędne, bo jak wiemy w Kraju Kwitnącej Wiśni możliwe jest wszystko, no ale do rzeczy.

Tytułowi Qwaserzy to osoby, które mają moc władania jednym, określonym pierwiastkiem chemicznym. Żeby jednak ich działania były efektywne, niezbędna jest soma, czyli energia wysysana wprost z kobiecych piersi. W świecie Seikon no Qwaser istnieją dwie organizacje, których zadaniem jest szkolenie Qwaserów. Są to: Athos - organizacja przedstawiona widzowi jako ta pozytywna oraz Adepci - siedlisko czarnych charakterów, występujących w anime. Athos i Adepci dzielą wspólny cel, a mianowicie odnalezienie Bogurodzicy z Carycyna - legendarnej świętej ikony, obdarzoną cudowną mocą. Owy artefakt rzekomo znajduje się w pewnej prawosławnej szkole, do której uczęszczają Tomo Yamanobe i Mafuyu Oribe. Pewnego dnia do ich klasy dołącza, pochodzący z Rosji, Aleksander Nikolaevich Hell, który jak potem się okazuje jest Qwaserem władającym żelazem. Tak właśnie zaczyna się opowieść pełna nagości, przemocy i wszechobecnego absurdu.

Ekhm.

Fabuła Seikon no Qwaser z całą pewnością jest czymś niespotykanym. Najciekawszym jej elementem niepodważalnie są alchemiczne moce Qwaserów, które bądź co bądź są interesujące i dają duże pole do popisu. Wielka szkoda, że twórcy zmarnowali ten potencjał. To, co w tym anime najciekawsze zostało skrócone do minimum i wyparte przez fanserwis.

A co się tyczy fanserwisu... jest to największy minus serii Seikon no Qwaser. Podczas przygód naszych bohaterów, na każdym kroku natykamy się na nachalne pokazywanie niewątpliwych wdzięków animowanych panienek i różnych zabaw dla dorosłych. Fanserwis to wyznacznik tego anime, bywało, że bohaterki biegały rozebrane do naga przez jedną czwartą odcinka. Momentami jest niesmacznie, a czasami ogląda się rasowy hentai pełen biustów.

To pytanie to chyba nie na miejscu

Skoro już mowa o kobiecych wdziękach, to nie mogło tu zabraknąć przeróżnych bohaterek z biustami reprezentującymi każdy możliwy rozmiar i kształt. Ale jak to często bywa wielkość walorów cielesnych nie idzie w parze z osobowością. Większość z zaprezentowanych nam dziewczyn jest płytka jak kałuża po majowym deszczu. Na szczególne potępienie zasługuje przeurocza Tomo, która sprawia wrażenie osoby co najmniej niedorozwiniętej. I wybaczcie to określenie, ale jej osobowość i rozumek są odwrotnie proporcjonalne do wielkości jej klatki piersiowej. Jakiś poziom reprezentowały natomiast Mafuyu i Ekaterina, które jako jedyne zostały obdarzone charakterem.

POCZUJ TĘ KRAWĘDŹ

Co do głównego bohatera, twórcy zaserwowali nam standard standardów. Dziecko obdarzone tragiczną przeszłością i niesamowitym potencjałem, którego Ci źli chcą wykorzystać wedle swojego uznania. Tiaaa... Gdzieś już to widziałam.

Seikon no Qwaser pod względem grafiki i animacji nie mam nic do zarzucenia. Żywe kolory cieszą oko, a spora ilość klatek na sekundę sprawia, że walki prezentują się bardzo dobrze. Jak już wcześniej wspomniałam wszystkie potyczki qwaserów są naprawdę widowiskowe i uważam to za niewątpliwy plus tego anime. A co się tyczy plusów, to kolejnym jest muzyka, a zwłaszcza pierwszy opening i pierwszy ending, które naprawdę wpadają w ucho.

Nadeszła pora na swego rodzaju podsumowanie. Seikon no Qwaser polecam... nikomu tego nie polecam. Ani dla relaksu, ani w ogóle. Wystarczyłoby posunąć się o krok, a wyszedłby z tego całkiem w porządku hentai, a i twórcom wyszłoby to na dobre.

~TL;DR - Seikon no Qwaser to gówno.

Ocena: 3/10


Pozdrawiam,
S.

Kwiat i Gwiazda [RECENZJA MANGI]

Kwiat i Gwiazda to jedna z tych mang, które nie robią dobrego pierwszego wrażenia. Kreska wydaje się obrzydliwie przeciętna, opis fabularny nie wygląda na zbyt interesujący, a i tematyka nie należy do tych, których oczekuje przeciętny mangowiec w naszym pięknym kraju. Szkoda jednak, bo Kwiat i Gwiazda to mimo wszystko pozycja warta uwagi, opływająca w przyjemny w odbiorze humor, dość znośnych bohaterów oraz całkiem w porządku historię.

Informacje:

Tytuł: Kwiat i Gwiazda
Tytuł/y alternatywny/e: Hana to Hoshi/Flower and Stars/The Flower and the Star/花と星

Autor: Kario Suzukin
Serializacja: Tsubomi
Wydawca polski: Waneko
Liczba tomów: 1
Data wydania w Polsce: 2014


Fabuła: "Główna bohaterka mangi Kwiat i Gwiazda, Hanai, w czasach gimnazjum wygrywała turniej za turniejem w tenisie stołowym, lecz po tym, jak sromotnie przegrała z pewną dziewczyną, straciła całą wiarę w swoje umiejętności. Teraz zdała do liceum, rzuciła granie w ping ponga i chce zacząć nowe życie jako zwyczajna nastolatka. Z jej planów jednak nic nie wychodzi, kiedy okazuje się, że jej dawna pogromczyni nie dość, że uczy się w tym samym liceum, to jeszcze w tej samej klasie. [...]" (http://waneko.com.pl/)

Hana to Hoshi jest mangą unikalną przede wszystkim dlatego, że wszystko kręci się wokół sportu, a przy tym wciąż zostajemy w gatunku shoujo-ai. Były mangowe komedie w takim rodzaju, było połączenie sportu z akcją, z dramatem, z fantasy, jednak rzadko spotykamy rzecz taką, jak Hana to Hoshi, rzecz łączącą rywalizację sportową i romans, ba, romans w wydaniu homoseksualnym.
Fabuła podkłada sobie pod wyściółkę tematykę sportu, a konkretniej tenisa stołowego i jest on w zasadzie tym, czym być w tym komiksie powinien, a mianowicie tłem. Głównym założeniem fabularnym Hana to Hoshi jest relacja dwóch głównych bohaterek oraz jej rozwój. Bazuje ono na dość prostej i popularnej konstrukcji historii, czyli na spotkaniu po latach i na tym, w jaki sposób owe spotkanie wpłynie na poszczególne postaci i ich otoczenie. Banalne, ale nie znaczy to, że złe, wręcz przeciwnie - całość wypada niezwykle naturalnie i dość realistycznie.

Ocena fabuły: 7/10


Bohaterowie:
Kwiat i Gwiazda to manga z jedynie trzema wyszczególnionymi w jakiś sposób postaciami, które
tworzą dziwną i dość... trójkątną relację. Z jednej strony mamy Hanai, której jedynym talentem od zawsze był tenis stołowy; która tylko dzięki swojej świetnej grze była chwalona i nagradzana przez rodziców; której świat - po tym jak zaczęła odnosić porażki - stopniowo się zawalał. Z drugiej zaś strony mamy Haru, dziewczynę z nikłym pojęciem o poprawności społecznej, której niedouczenie w tej kwestii często jest sprawcą licznych nieporozumień. Te dwie bohaterki - jak już zdążyliście wywnioskować z powyższego opisu - są od siebie zupełnie różne. Jedyną rzeczą, jaka je łączy, jest gra w ping-ponga, a raczej zamiłowanie właśnie do tej dyscypliny sportu.
Na ostatnim z wierzchołków trójkątnej relacji zasiada Chika, dziewczyna zakochana w jasnowłosej Haru. Postać ta praktycznie przez większość czasu kieruje się tylko i wyłącznie zazdrością. Ma gdzieś uczucia swojej ukochanej, a jej własne pragnienia są priorytetem. W mandze pełni ona rolę takiej typowej przeszkadzajki nakręcającej dramę i podejrzewam, że to właśnie dlatego Chika jest tak denerwującym dla odbiorcy osobnikiem. Trzeba więc pamiętać, że Kwiat i Gwiazda to nie ten typ komiksu, którego bohaterów kochamy bez wyjątków, wręcz przeciwnie - brak sympatii w stosunku do niektórych jest całkowicie uzasadniony.

Ocena bohaterów: 6/10


Kreska:
Naprawdę nie uważam, by strona wizualna Hana to Hoshi była czymś specjalnym. Nie jest okropna, brzydka, odpychająca, ale nie jest też godna podziwu, urokliwa czy powalająca. Zdarzały się niedociągnięcia, niedokładne pociągnięcia kreski, puste tła, a całości brakowało szczegółowości. Kłopotów z rozróżnieniem poszczególnych postaci raczej nie było, więc określę kreskę mianem "zadowalającej".

Ocena kreski: 5/10


Yuri w yuri:
Dwóm z trzech występujących w mandze postaci można przypisać orientację homoseksualną, trzecia jest osobą co najmniej biseksualną. Brzmi obiecująco? Jeszcze się wstrzymajmy.
Wyłóżmy to tak, żeby było najprościej:
Mamy jednostronne uczucie Haru do Hanai oraz identyczne jednostronne uczucie Chiki do Haru. Taki układ rzeczy robi z niepewnej niczego Hanai i z Chiki rywalki oraz daje dużo wolnej przestrzeni do liliowych akrobacji. I co nam wyszło z takiego miksu? Niewiele lesbijskich igraszek, kilka pocałunków, dużo złości i caaaaałą masę gównianej dramy. Typowo, nieprzekonująco, ale całkiem enjoyable.

Ocena zawartości yuri w yuri: 6/10

Polskie wydanie:
Hana to Hoshi zostało wydane w naszym pięknym kraju przez wydawnictwo Waneko pod nienagannym polskim tytułem. Obwoluta została bardzo ładnie wykonana, a dobór ciepłych kolorów zdecydowanie cieszy. Jakość druku i papieru znajduje się na bardzo przyzwoitym poziomie. Całość została zawarta w jednym grubszym tomiku, który bardzo ładnie prezentuje się na półce wśród innych komiksów z serii "Jednotomówki Waneko". Cena tomiku jak na taką liczbę stron jest bardzo korzystna i nie powinna być dla nikogo problemem. Zdecydowanie polecam.

Ocena polskiego wydania: 9/10


Podsumowanie:
Ostatecznie poleciłabym mangę Kwiat i Gwiazda przede wszystkim miłośnikom szkolnych komedii. Dobrze prowadzonego i wzruszającego romansu tu nie uświadczycie, emocjonujących rozgrywek sportowych także. Jest tu sporo dramy, ale też sporo wartkiego humoru, który na pewno niejednego doprowadzi do łez. Na szczególną uwagę w kwestii komediowej zasługuje komizm relacji dwóch głównych bohaterek, czyli Hanai i Haru, podczas gdy jedna z nich z całych sił próbuje stworzyć dystans, a druga usilnie próbuje się do niej zbliżyć. Dla ludzi lubiących lekkie komedyjki z dramą w pakiecie - jak najbardziej, dla miłośników yuri - można przeczytać, ale nie dodałabym Hana to Hoshi do grupy "must read". Pomijając oczywiście fakt, że dla porządnego yurifaga każdy yuri komiks jest "must read".

Ocena końcowa: 6/10

Pozdrawiam,
S.

Owari no Seraph [PIERWSZE WRAŻENIA]

Pobrałam Owari no Seraph, ponieważ usłyszałam, że traktuje o wirusie, który wybija ludzkość. Lubię tematykę epidemiczną, a że jeszcze nie oglądałam bajki tego typu, postanowiłam dać powyższemu tytułowi szansę. Co znalazłam? Syf z narwanym protagonistą i gejowampirami.

Pierwszy odcinek jest bardzo mroczny i napchany krawędzią. Wszyscy dorośli momentalnie umierają, a przerażone dzieci biegają po ulicach. Ludzkość chyli się ku końcowi i widz jest w tym wyraźnie uświadomiony.

Po chwili na pierwszy plan wysuwają się antagoniści, zakapturzone postacie z karmazynowymi oczyma, o trupio bladej cerze - wampiry. Zabierają oni wszystkie dzieci do wampirzego miasta, po to, by stały się ich niewolnikami. Brzmi głupio? No brzmi.
Nie byłoby tak źle, gdyby cała seria została utrzymana w klimacie apokalipsy, zła i uwięzienia. Mówiąc szczerze, myślałam, że tak właśnie będzie. Nic bardziej mylnego. Po tym jak główny bohater ucieka od wampirzych wujków, twórcy serwują nam szkolny setting i poszukiwania przyjaciela. Serio?
A propos protagonisty - typowy debil, revenge driver. Widz nawet nie ma pojęcia, gdzie Yuu (main chara) nauczył się walczyć, no ale wiecie, WALCZĘ DLA RODZINY, DLA PRZYJACIÓŁ, MUSZĘ BYĆ OP. Jeśli oglądaliście Shingeki no Kyojin, przypomnijcie sobie Erena, a będziecie wiedzieć, o czym mówię.
Wizualnie jest ładnie, nawet bardzo. Styl kreski pasuje, oddaje klimat. Muzycznie mamy tu typowe mydliny, zarówno w openingu, jak i w endingu.
Owari no Seraph to słaby średniak, brat bliźniak SnK z dobrą animacją. Nie polecam.

Pozdrawiam,
S.

Shokugeki no Souma [PIERWSZE WRAŻENIA]

Jak wiele znacie bajek, które traktują o gotowaniu? Pewnie będziecie w stanie wymienić kilka, góra pięć. Pójdę o zakład, że wielu z was kojarzy bardzo dobre Yakitate!! Japan czy chociażby Koufuku Graffiti z ubiegłego sezonu. Oto na scenę wchodzi kolejne anime o przygotowywaniu dań wszelakiej maści, co więcej, okazuje się póki co (3 odcinki) tytułem dość dobrym. Przywitajcie gorąco bajkę Shokugeki no Souma, którą od samego początku niesamowicie enjoyuję.

Na wstępie poznajemy tytułowego bohatera serii, Soumę. Prowadzi on z ojcem malutką restaurację z tradycyjnym japońskim jedzeniem. Powodzi im się świetnie, do czasu, gdy nachodzi ich paniusia, która chce, by ich biznes splajtował. Nasz protagonista zręcznie ją odstrasza, podając jej jedzenie zalewające ją falą orgazmów. Niedługi czas potem dowiadujemy się, że pan Yukihira zamierza wyjechać i zamknąć knajpę, syna zaś wysyła do szkoły kucharskiej. Nie jest to jednak byle jaka szkoła, jak zresztą możemy się domyślać. Uczy się w niej bowiem elita wśród elit świata gastronomicznego. Czy sprawi to Soumie jakiekolwiek problemy? Przekonajcie się sami.

Shokugeki no Souma to niesamowicie enjoyable bajka. Z wytęsknieniem czekam na kolejne odcinki i nie mogę wyjść z podziwu, jak bardzo potrafię przeżywać takie drobnostki jak np. przesolona wołowina. Jedzenie to emocje. Jedzenie to siła. Jedzenie to... ORGAZMY. Nie wierzycie? Zasysajcie odcinki!

Pozdrawiam,
S.

Ore Monogatari!! [PIERWSZE WRAŻENIA]

Ore Monogatari!! jest bajką, do której podchodziłam dość sceptycznie. Kilka osób z mojego otoczenia nazwało ją po prostu gównem, więc - z racji tego, że uwielbiam katować się syfem - postanowiłam przyjrzeć się temu tytułowi troszeczkę bliżej. Co otrzymałam? Pretendenta na jednego z lepszych anime romansów ostatnich lat.

Całość zaczyna się dość zabawnie. Poznajemy bohatera, którego sztampowość nie dosięgnęła, nie jest on bowiem ani trochę przeciętny czy zwyczajny. Gouda Takeo - absolwent gimnazjum, 2 metry wzrostu, 120 kg wagi, przyjacielski, uroczy, odważny. Kontynuować? Już lecę.

Opowieść o gorylu z sercem jagnięcia rozpoczyna się podczas zakończenia nauki w gimnazjum. Wszyscy koledzy Takeo żegnają go ze łzami w oczach, a on nie pozostaje im dłużny. Po krótkiej chwili wiemy, co będzie kolejnym celem głównego bohatera - wyznanie uczuć swojej senpai. Do tego zdarzenia, jak się możemy domyślać lub też nie - nie dochodzi, gdyż Takeo staje się świadkiem innego zapewnienia o miłości. Jego ukochana wyznaje miłość lubienie najlepszemu przyjacielowi Goudy, Sunakawie. Po chwili dowiadujemy się, że nie jest to pierwsza taka sytuacja, bo każda dziewczyna, w której kiedykolwiek zakochał się nasz bohater, zawsze, ale to zawsze miała na oku Sunę, ten jednak nigdy nie odwzajemnił uczuć żądnej z dziewcząt. Co ciekawe, Takeo nie jest z tego powody zły na swojego przyjaciela, ba, nawet pozostaje wesoły, a po chwili dwaj przyjaciele wracają ramię w ramię do domu. W tym momencie następuje mautki time skip, a akcja przenosi się do rozpoczęcia roku szkolnego w liceum. Podczas jazdy pociągiem Takeo ratuje tyłek przypadkową dziewczynę przed typowym zboczeńcem. Od tamtej chwili Suna oraz Gouda zaprzyjaźniają się z ocaloną Yamato, a najzabawniejsze jest to, że Yamato zdaje się być zakochana w naszym gorylu z wzajemnością, jednak on... postanawia kibicować jej i Sunie. 

Ore Monogatari!! opływa w cukier - słodkie są uśmiechy, słodkie są liczne blushe na twarzach bohaterów, słodkie są wypieki, które przynosi Yamato. Jedyne, co może widza zirytować to lekkawy idiotyzm Takeo. Można go tłumaczyć brakiem pewności siebie, ale troszkę to dziwne, że AŻ TAK błędnie interpretuje sygnały wysyłane mu przez dziewczynę. No nic, zobaczymy jak to dalej będzie.

Pobierajcie. Polecam gorąco.

Pozdrawiam,
S.

Re-kan! [PIERWSZE WRAŻENIA]

Re-kan! to tytuł, po który sięgnęłam, gdyż miałam nadzieję na podziwianie dość ładnych dziewczynek ciekawych bohaterek płci żeńskiej w dość interesującej formie fabularnej. Co dostałam? Gównianą jakość, nijakie i denerwujące dziewczynki oraz słabe gagi.

Odcinek rozpoczyna się, gdy główna bohaterka, Amami, idzie do szkoły. Gdy przechodzi przez ulicę, zostaje zauważona przez Inoue (w tym wydaniu nie krzyczy "KUROSAAAAAKI-KUUUN" co 5 sekund, nie martwcie się). Inoue myśli, że dziewczyna, którą widzi musi być inteligentna i dobrze wychowana, bo wygląda zupełnie jak panienka z dobrego domu. Jest bardzo zdziwiona, gdy Amami nagle zaczyna podskakiwać, jakby miała mrówki w gaciach. Prędko okazuje się, że główna bohaterka ma szósty zmysł i widzi duchy, a ponadto jest dość tępawa. Właśnie na tym opierać się będzie treść Re-kan! - na (nie)codziennym życiu zdrowo kopniętej Amami Hibiki. Brzmi interesująco? Heh, nie.
Fabularnie jest słabo - epizodyczność fabuły boli, a poszczególne wątki (mowa o 3 odcinkach) niezbyt ciekawią. W historii bierze udział kilka zjaw, są to m. in.: Ero-neko - zboczony kocur, który z chęcią oddałby miskę mleka, a nawet dwie za parę dziewczęcych majtek; Hanako-san - dziewczyna nawiedzająca kibelek w miejscowym parku, a później szkolną toaletę; Daihen-zamurai - duch ślepego samuraja, który walczy z Ero-kotem i lubi dostawać prezenty. Tak, to jest takie dziwne, jak się wydaje.

Graficznie jest źle, bardzo źle. Tła to słabo przefiltrowane zdjęcia, a chara design jest po prostu brzydki. Aż oczy bolą, kiedy się to ogląda. Szczególnie, gdy patrzą one na inne oczy, prześwitujące przez włosy dla odmiany.

Postacie są tak bardzo nijakie i sztampowe, że trudno wyrazić to w kilku słowach. Z ręką na sercu mówię, że NAJLEPIEJ napisanym bohaterem jest zboczony kotek - ma charakter, osobowość i duszę! Ja piszę serio. Jego się nie da nie lubić.
Na tym skończę. Re-kan! jest nudne, przewidywalne, brzydkie, nudne, nudne oraz nudne. Nie polecam.

Pozdrawiam,
S.

Girl Friends [RECENZJA MANGI]

Girl Friends to prawdopodobnie pierwsze yuri, jakie w życiu przeczytałam i, co ciekawe, wciąż góruje w moim osobistym TOP 5. Ta kwestia nie zmieniła się od ponad dwóch lat, mimo iż na mym koncie pojawiało się coraz to więcej liliowych pozycji.

Warto wspomnieć, że całość wykluła się pod czujnym okiem Morinagi Milk, jednej z pierwszorzędnych autorek mang spod znaku białej lilii. Jeśli siedzicie w temacie yuri, powinniście chociażby kojarzyć tę artystkę. Jeśli dopiero zaczynacie swoją przygodę z gatunkiem, zachowajcie miano Milk-sensei w pamięci, zapewne wkrótce natkniecie się na jej prace, w bliższej lub dalszej przyszłości.

Informacje:

Tytuł: Girl Friends
Tytuł/y alternatywny/e: Girlfriends/ガールフレンズ
Autor: Morinaga Milk
Serializacja: Comic High!
Wydawca polski: Wydawnictwo Studio JG
Liczba tomów: 5
Data wydania w Polsce: 2014-2015


Fabuła:
"Mariko Kumakura to cicha i nieśmiała licealistka. W jej życiu niewiele się zmienia – pół dnia spędza na lekcjach, a prosto ze szkoły wraca do domu, do książek. Ubrania kupuje jej mama, a fryzurę ma taką jak jej urośnie. Pewnego dnia zagaduje do niej Akiko, dziewczyna będąca jej zupełnym przeciwieństwem. Głośna, otwarta, wręcz krępująco bezpośrednia, mająca dobre wyczucie stylu i bardzo luźny stosunek do szkolnych reguł, których Mariko tak kurczowo się trzyma. Ich znajomość rozwija się bardzo szybko i w konsekwencji doprowadza u Mariko do niezwykłej przemiany zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Niespodziewanie dojrzewają w niej również uczucia, których nigdy wcześniej nie znała..." (http://studiojg.pl/)

Fabuła jest tak prosta, na jaką wygląda - opowiada o dwóch dziewczynach w wieku licealnym, które się w sobie zakochują oraz o przeciwnościach, jakie napotykają na drodze do szczęścia i akceptacji własnych uczuć. Zaprawdę, proste jak budowa cepa; wydawać by się mogło, że to kolejny nudny, stereotypowy komiks shoujo. Nic bardziej mylnego. Prawdą jest, że w Girl Friends nie uświadczycie emocjonującej akcji, widoków wybuchających głów i wnętrzności na ścianach, ale nie ma tu też kiepsko napisanej i zbędnej dramy. Ta seria to najprawdopodobniej jedna z najbardziej realistycznych historii miłosnych w klimacie yuri i to właśnie czyni z niej wyjątkową w swoim rodzaju mangę - niezwykle przyjemną, odprężającą, a przede wszystkim piękną w swej prostocie.

Ocena fabuły: 8/10

Bohaterowie:
Dwie główne bohaterki to początkowo jeden wielki szereg przeciwieństw. Mari jest bardzo nieśmiała i nieobyta w kontaktach międzyludzkich, a ponadto brak jej pewności siebie. Akko natomiast, to istny wulkan energii - wszędzie jej pełno, jest głośna, energiczna, a w dodatku wyjątkowo pewna swoich zalet.
Oglądanie dwóch, tak bardzo różniących się od siebie dziewczyn na tle ich życia codziennego, a przy tym zauważając ich stopniowe zbliżanie się do siebie, było bardzo zabawnym zajęciem. I mimo tego, że historia w mandze nie była prowadzona w pośpiechu i nie narzucała tempa, to wciąż można odnieść wrażenie, że budowanie związku Mari i Akko było cholernie szaloną podróżą.
Na ogromną uwagę zasługują postacie drugoplanowe, gdyż to właśnie one nakręcały humorystyczne wątki w komiksie. Osobiście powiem, że najlepiej z całej zgrai bohaterek pobocznych wspominam Tamamin i Sugi - zapewne dlatego, że towarzyszą głównym bohaterkom od samego początku i zżywamy się z nimi na podobnym polu, co Mariko.
Rewolucja nadchodzi, gdy cztery przyjaciółki muszą się rozstać po przydziale do innych klas. I tutaj kolejne ukłony w stronę Milk, która zgrabnie wprowadziła w tym miejscu kolejne dwie dziewczyny, dołączające z czasem do paczki. Taguchi i Kuno w jakiś sposób zapełniają lukę, pozostałą po uszczupleniu ról Tamami i Satoko, a ponadto dodają historii odrobinę świeżości.
Trzeba wspomnieć, że ogromną zaletą są różnorodne i oryginalne osobowości poszczególnych bohaterek. Każda z nich ma zalety, ale także wady, o jakich możemy się przekonać podczas czytania mangi. Dzięki realistycznemu przedstawieniu postaci żeńskich, możemy się jeszcze bardziej wczuć w typowo szkolny klimat panujący w mandze, w efekcie nawet nie mamy pojęcia, kiedy dochodzimy do ostatniego rozdziału.

Ocena bohaterów: 9/10


Kreska:
Styl Milk najlepiej opisują słowa "uroczy" i "dziewczęcy" - poczynając od okrągłych buziek bohaterek, przez bardzo duże lśniące oczy, na delikatnie rysowanych częściach ciała kończąc. Taki sposób rysowania jest bardzo czytelny i miły w odbiorze; można nawet powiedzieć, że jest to kreska wyższej klasy. Co się jeszcze tyczy stylu graficznego, rysunek w Girl Friends wywiera bardzo duży nacisk na aspekty ubioru oraz makijażu, które obrazowane są w naprawdę przyjemny dla oka sposób, a tym samym oddziałują na doznania wizualne większości czytelniczek oraz czytelników.

Ocena kreski: 8/10




Yuri w yuri:
Z racji tego, iż Girl Friends jest mangą z gatunku yuri, relacja między dwiema głównymi bohaterkami jest fabularnym punktem wyjścia. Warto jednak zaznaczyć, że podczas czytania nie jesteśmy zewsząd zalewani lesbijskimi igraszkami dziewczynek w mundurkach, a temat miłości dwóch kobiet jest wprowadzany w historię stopniowo i subtelnie.
Jeśli chodzi o sceny seksu, to nie są one ani wyuzdane, ani nachalnie eksponowane, ani nadmiernie erotyczne. Ich wyznacznikami są raczej nieśmiałość, próba poznania partnerki i jej ciała oraz czyste, niepohamowane uczucie. Podczas czytania ani razu przez myśl mi nie przeszło, że Girl Friends mogłoby być odebrane jako niesmaczne czy niestosowne, tak jak dzieje się to w przypadku większość yuri doujinshi.

Ocena zawartości yuri w yuri: 10/10





Polskie wydanie:

Trzeba przyznać, że Polska nie ma się czego powstydzić, jeśli mowa o polskich tomikach Girl Friends, Studio JG odwaliło kawał świetnej roboty.
Druk jest bardzo dobrej jakości, wybrakowanych stron nie stwierdziłam. Obwoluty są bardzo przyjemne wizualnie, a dobrana paleta kolorów cieszy oczy.
Tłumaczenie w głównej mierze jest bardzo w porządku, jedyne do czego można się przyczepić, jeśli chodzi o translację, to bardzo nienaturalne przekształcenie imienia (Mariś) jednej z głównych bohaterek.
Kwestią sporną może być cena tomików, która - sugerując się tylnym nadrukiem - wynosi 22,90 zł. Dla jednych cena jest w sam raz, dla innych troszeczkę zawyżona. Z mojego punktu widzenia - za ile by yuri nie sprzedawali, i tak kupię, byleby wreszcie lilie zagnieździły się na polskim rynku mangowym. Patrząc jednak ze strony randomowego odbiorcy, cena jest troszeczkę zbyt wysoka.

Ocena polskiego wydania: 8/10



Podsumowanie:
Ostatecznie poleciłabym Girl Friends wszystkim fanom yuri, bo jest to chyba najlepszy liliowy tytuł ze wszystkich na chwilę obecną, nie wspominając już o polskim rynku mangowym. Ponadto rekomenduję Girl Friends wszystkim tym, którzy lubią sympatyczne i ładnie narysowane historie miłosne z dużą dawką elementów komediowych i bardzo dobrze wplecionym humorem.

Ocena końcowa: 9/10


Pozdrawiam,
S.