Owari no Seraph [PIERWSZE WRAŻENIA]

Pobrałam Owari no Seraph, ponieważ usłyszałam, że traktuje o wirusie, który wybija ludzkość. Lubię tematykę epidemiczną, a że jeszcze nie oglądałam bajki tego typu, postanowiłam dać powyższemu tytułowi szansę. Co znalazłam? Syf z narwanym protagonistą i gejowampirami.

Pierwszy odcinek jest bardzo mroczny i napchany krawędzią. Wszyscy dorośli momentalnie umierają, a przerażone dzieci biegają po ulicach. Ludzkość chyli się ku końcowi i widz jest w tym wyraźnie uświadomiony.

Po chwili na pierwszy plan wysuwają się antagoniści, zakapturzone postacie z karmazynowymi oczyma, o trupio bladej cerze - wampiry. Zabierają oni wszystkie dzieci do wampirzego miasta, po to, by stały się ich niewolnikami. Brzmi głupio? No brzmi.
Nie byłoby tak źle, gdyby cała seria została utrzymana w klimacie apokalipsy, zła i uwięzienia. Mówiąc szczerze, myślałam, że tak właśnie będzie. Nic bardziej mylnego. Po tym jak główny bohater ucieka od wampirzych wujków, twórcy serwują nam szkolny setting i poszukiwania przyjaciela. Serio?
A propos protagonisty - typowy debil, revenge driver. Widz nawet nie ma pojęcia, gdzie Yuu (main chara) nauczył się walczyć, no ale wiecie, WALCZĘ DLA RODZINY, DLA PRZYJACIÓŁ, MUSZĘ BYĆ OP. Jeśli oglądaliście Shingeki no Kyojin, przypomnijcie sobie Erena, a będziecie wiedzieć, o czym mówię.
Wizualnie jest ładnie, nawet bardzo. Styl kreski pasuje, oddaje klimat. Muzycznie mamy tu typowe mydliny, zarówno w openingu, jak i w endingu.
Owari no Seraph to słaby średniak, brat bliźniak SnK z dobrą animacją. Nie polecam.

Pozdrawiam,
S.